"Pancung Maut" dan Beg Pun Melayang
Kisah yang akan dicoretkan ini tidaklah terjadi pada saya, tetapi berlaku kepada salah seorang yang agak akrab dengan saya, yang juga merupakan pensyarah di UiTM. Bilamana kami keluar 3h bersama, beliau kerap mengulangi cerita ini, lebih-lebih lagi jika jemaah tersebut terdapat pelajar UiTM. Sekitar tahun 1987, beliau telah diputuskan untuk menjadi amir kepada jemaah 3h pelajar-pelajar UiTM. Pada waktu itu pembentukan jemaah 3h masih lagi dibuat di Masjid India Kuala Lumpur iaitu selepas tamatnya program malam markaz. Setelah jemaah dibentuk, maka mereka pun bergerak menuju ke surau yang telah diputuskan iaitu di kawasan Setapak. Seperti biasa, setelah sampai ke surau tersebut, mesyuarat dibuat untuk memutuskan program sepanjang sehari seperti jemaah khidmat, pembaca taklim, pembayan dan sebagainya. Memandangkan beliau tidak begitu arif dan kurang mengenali pelajar-pelajar tersebut maka perwatakan dan penampilan pelajar-pelajar tersebut sedikit sebanyak mempengaruhi pemikiran beliau sewaktu membuat keputusan di dalam mesyuarat. Justeru, untuk menyampaikan bayan magrib selepas ghast, beliau telah memutuskan salah seorang pelajar yang pada pengamatan beliau cukup munasib lantaran penampilannya tidak ubah seperti seorang karkun lama atau rakan seusaha yang telah lama berkecimpung dengan kerja agama.
Telah menjadi amalan disurau tersebut iaitu selepas selesai solat magrib mereka akan berzikir atau berwirid. Walaubagaimanapun, tidak seperti dikebanyakan surau atau masjid, zikir “Lailahaillallah” yang dilakukan oleh ahli jemaah surau tersebut agak bersemangat iaitu dilakukan dengan suara yang agak lantang serta dalam tempoh yang agak panjang. Setelah selesai berwirid, imam pun membaca doa yang diaminkan oleh para makmum. Sejurus selepas berdoa, orang tempatan yang tinggal bersama ahli jemaah telah mendirikan solat sunat dan selepas itu program bayan pun mengambil tempat. Orang-orang tempatan yang tinggal, ternyata teruja dengan kehadiran jemaah dan terus duduk untuk mendengar bayan yang akan disampaikan. Setelah pembayan yang diputuskan berdiri diposisi yang berseusian, maka beliau pun memulakan bayannya. Rupa-rupanya, sebagaimana penampilannya yang tampak berjazbah, begitu juga tutur katanya. Pembayan telah memulakan bayannya dengan ungkapan “Tuan-tuan yang mulia… tuan-tuan ingat dengan zikir yang tuan-tuan buat tadi boleh masuk syurga ke?”. Ambikkkk kau… amir saf bila mendengar sahaja ungkapan yang terpacul keluar dari mulut pembayan tadi, terus jadi gementar dan bergegas keluar lalu menyembunyikan diri di belakang pokok di luar surau sambil mengintai dari celah pokok apakah yang seterusnya berlaku di dalam surau. Dari luar surau terdengar suara orang bertengkar dan marah memarahi. Mendengar dan melihatkan apa yang berlaku beliau menjangkakan pastinya jemaah ini akan dihalau keluar. Sangkaan beliau sememangnya tidak meleset bahkan tepat kerena tidak lama selepas itu beliau melihat satu demi satu beg-beg jemaah melayang dan terbang keluar daripada tingkap surau. Ternyata, mereka semua dihalau keluar dan terpaksa bergerak pulang ke markaz dalam keadaan hampir semua ahli jemaah tergelak dan ketawa mengingatkan insiden yang melanda mereka.
Copy paste dari Mohamad Noorman Masrek
4 comments:
cik norman punye blog
ana pun baca tgh hari td hehe
gelak2 sendiri...biasalaa tuu...awwalin...yg x thn tu, amirsab siap lari nyorok...hua3!
pancung tros..hehe
hehe time keluar banyak kisah suka duka...etc
Post a Comment